هفت روش برای احیای زمین، بیابان‌زدایی و مقابله با خشکسالی
زمین بستر حیات بر روی کره زمین است. فضاهای طبیعی مانند جنگل‌ها، مزارع، دشت‌ها، و کوه‌ها، منابع غذایی، آب و مواد اولیه‌ای را که بشریت برای بقای خود نیاز دارد، فراهم می‌کنند.
با این حال، بیش از ۲ میلیارد هکتار از زمین‌های جهان تخریب شده‌اند که بیش از ۳ میلیارد نفر را تحت تأثیر قرار داده است. اکوسیستم‌های حیاتی و گونه‌های بی‌شماری در خطر هستند. در مواجهه با خشکسالی‌های شدید و طولانی‌تر، طوفان‌های شن و افزایش دما، یافتن و به‌کارگیری روش‌های کشاورزی پایدار برای جلوگیری از تبدیل زمین‌های خشک به بیابان، تبخیر منابع آب شیرین و تبدیل خاک حاصلخیز به گرد و غبار ضروری است.
ارتقا روش‌های کشاورزی پایدار
در سطح جهانی، حداقل ۲ میلیارد نفر، به‌ویژه از مناطق روستایی و فقیرتر، برای امرار معاش خود به کشاورزی وابسته هستند. با این حال، سیستم‌های غذایی کنونی ما ناپایدار هستند و عامل اصلی تخریب زمین به شمار می‌آیند. کارهای زیادی وجود دارد که می‌توانیم برای حل این مشکل و ترویج روش‌های کشاورزی پایدار انجام دهیم. دولت‌ها و بخش مالی می‌توانند کشاورزی احیاگر را برای افزایش تولید غذا و حفظ اکوسیستم‌ها ترویج کنند.
در حال حاضر، تولیدکنندگان کشاورزی سالانه ۵۴۰ میلیارد دلار حمایت مالی از کشورهای مختلف دریافت می‌کنند. حدود ۸۷ درصد از این یارانه‌ها یا قیمت‌ها را تحریف می‌کنند یا به طبیعت و سلامت انسان آسیب می‌زنند. با در نظر گرفتن این نکات، دولت‌ها می‌توانند یارانه‌های کشاورزی را به سمت شیوه‌های پایدار و کشاورزان مقیاس کوچک هدایت کنند.
کسب‌وکارهای کشاورزی در راستای حرکت در جهت به کارگیری روش‌های کشاورزی پایدارمی‌توانند محصولاتی مقاوم به تغییرات اقلیمی تولید کنند، از دانش بومی برای توسعه روش‌های کشاورزی پایدار بهره‌برداری کنند و استفاده از آفت‌کش‌ها و کودها را به‌گونه‌ای مدیریت کنند که به خاک آسیب نرساند. مصرف‌کنندگان می‌توانند رژیم‌های غذایی منطقه‌ای، فصلی و گیاه‌محور را در پیش بگیرند و غذاهایی مانند لوبیا، عدس، نخود و نخود فرنگی که برای خاک مفید هستند، به وعده‌های غذایی خود اضافه کنند.
احیای خاک
خاک تنها خاک زیر پاهای ما نیست. این زیستگاه با تنوع زیستی‌ترین سیاره است. تقریباً ۶۰ درصد از تمام گونه‌ها در خاک زندگی می‌کنند و ۹۵ درصد از غذایی که می‌خوریم از آن تولید می‌شود. خاک سالم به‌عنوان یک مخزن کربن عمل می‌کند و گازهای گلخانه‌ای را که در غیر این صورت وارد جو می‌شدند، در خود ذخیره می‌کند، و در کاهش تغییرات اقلیمی نقش حیاتی دارد.
برای حفظ سلامت و تولیدپذیری خاک، دولت‌ها و بخش مالی می‌توانند کشاورزی ارگانیک و شیوه‌های کشاورزی خاک‌دوست را حمایت کنند. کسب‌وکارهای کشاورزی می‌توانند از روش “عدم شخم‌زنی” بهره ببرند که در آن محصولات بدون اختلال در خاک کشت می‌شوند تا پوشش ارگانیک خاک حفظ شود. می‌توان از کمپوست و مواد ارگانیک برای بهبود حاصلخیزی خاک که یکی از روش‌های کشاورزی پایدار استفاده کرد. تکنیک‌های آبیاری مانند آبیاری قطره‌ای یا مالچ‌پاشی می‌توانند برای حفظ رطوبت خاک و جلوگیری از استرس خشکسالی به کار روند. افراد می‌توانند از باقی‌مانده‌های میوه و سبزیجات خود کمپوست تهیه کرده و از آن برای باغ‌ها و گلدان‌های بالکن استفاده کنند.
محافظت از گرده‌افشان‌ها
سه چهارم محصولات کشاورزی که میوه و دانه تولید می‌کنند، به گرده‌افشان‌ها وابسته‌اند. زنبورها پرکارترین گرده‌افشان‌ها هستند، اما آنها کمک زیادی از خفاش‌ها، حشرات، پروانه‌ها، پرندگان و سوسک‌ها دریافت می‌کنند. در واقع، بدون خفاش‌ها، باید از بنفشه‌ها، آووکادوها و انبه‌ها خداحافظی کنیم. با وجود اهمیت آنها، همه گرده‌افشان‌ها در حال کاهش هستند، به ویژه زنبورها.
برای حفاظت از آنها، مردم باید آلودگی هوا را کاهش دهند، اثرات منفی آفت‌کش‌ها و کودها را به حداقل برسانند و مراتع، جنگل‌ها و تالاب‌هایی را که گرده‌افشان‌ها در آنجا زندگی می‌کنند، حفظ کنند. مقامات و افراد می‌توانند فضای سبز کمتری را در شهرها کوتاه کنند و حوضچه‌های دوستدار گرده‌افشان‌ها را در فضاهای سبز شهری راه‌اندازی کنند. کاشت انواع متنوعی از گل‌های بومی در باغ‌های شهری و خانگی نیز می‌تواند پرندگان، پروانه‌ها و زنبورها را جذب کند.
احیای اکوسیستم‌های آب شیرین
اکوسیستم‌های آب شیرین چرخه‌های آبی را که زمین را حاصلخیز نگه می‌دارد، حفظ می‌کنند. آنها غذا و آب را به میلیاردها نفر تأمین می‌کنند، از ما در برابر خشکسالی و سیلاب محافظت می‌کنند و زیستگاهی برای گیاهان و حیوانات بی‌شماری فراهم می‌آورند. با این حال، این اکوسیستم‌ها به دلیل آلودگی، تغییرات اقلیمی، ماهی‌گیری بیش از حد و برداشت بیش از اندازه در حال ناپدید شدن با سرعت نگران‌کننده‌ای هستند.
مردم می‌توانند با بهبود کیفیت آب، شناسایی منابع آلودگی و نظارت بر سلامت اکوسیستم‌های آب شیرین از این روند جلوگیری کنند. کشورها می‌توانند به چالش آب شیرین بپیوندند تا احیای رودخانه‌ها و تالاب‌های تخریب‌شده را تا سال ۲۰۳۰ تسریع کنند. گونه‌های مهاجم می‌توانند از زیستگاه‌های آب شیرین تخریب‌شده حذف شوند و گیاهان بومی دوباره کاشته شوند. شهرها می‌توانند نوآوری‌های فاضلاب را برای مدیریت فاضلاب، جریان آب باران و سیلاب‌های شهری ترویج کنند.
احیای مناطق ساحلی و دریایی
دریاها و اقیانوس‌ها به بشر اکسیژن، غذا و آب می‌دهند، در تغییرات اقلیمی کمک می‌کنند و به جوامع در برابر شرایط شدید آب و هوایی تطابق می‌دهند. بیش از ۳ میلیارد نفر، عمدتاً در کشورهای در حال توسعه، برای امرار معاش خود به تنوع زیستی دریایی و ساحلی وابسته هستند.
برای حفظ این دارایی گرانبها برای نسل‌های آینده، دولت‌ها می‌توانند اجرای چارچوب جهانی تنوع زیستی کونمینگ-مونترال را تسریع کنند. کشورها می‌توانند اکوسیستم‌های آبی را احیا کنند – از جمله مانگروها، مرداب‌ها، جنگل‌های کِلپ و مرجان‌ها – در حالی که مقررات سخت‌گیرانه‌ای برای آلودگی، مواد مغذی اضافی، رواناب‌های کشاورزی، پساب‌های صنعتی و پسماندهای پلاستیکی وضع کنند تا از نشت آنها به مناطق ساحلی جلوگیری کنند.
کشورها می‌توانند رویکرد چرخه حیات را برای طراحی محصولات پلاستیکی به‌کار برند تا اطمینان حاصل کنند که این محصولات می‌توانند بازیافت شوند، دوباره استفاده شوند، تعمیر شوند و در نهایت از ورود به دریا جلوگیری شود. کسب‌وکارها می‌توانند در بازیابی مواد مغذی از پساب‌ها و فضولات دامی سرمایه‌گذاری کنند تا از آنها به‌عنوان کود استفاده شود.
بازگرداندن طبیعت به شهرها
بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ دو سوم مردم در مراکز شهری زندگی کنند. شهرها ۷۵ درصد از منابع سیاره را مصرف می‌کنند، بیش از نیمی از زباله‌های جهانی را تولید می‌کنند و حداقل ۶۰ درصد از گازهای گلخانه‌ای را ایجاد می‌کنند. با رشد شهرها، آنها دنیای طبیعی اطراف خود را تغییر می‌دهند، که ممکن است به خشکسالی و تخریب زمین منجر شود.
اما شهرها نیازی به جنگل‌های بتنی ندارند. جنگل‌های شهری می‌توانند کیفیت هوا را بهبود بخشیده، سایه بیشتری فراهم کنند و نیاز به خنک‌کننده‌های مکانیکی را کاهش دهند. حفظ کانال‌ها، حوضچه‌ها و دیگر منابع آبی شهرها می‌تواند امواج گرما را کاهش دهد و تنوع زیستی را افزایش دهد. نصب باغ‌های سقفی و عمودی بیشتر در ساختمان‌ها می‌تواند زیستگاه‌هایی برای پرندگان، حشرات و گیاهان فراهم کند.
تأمین مالی برای احیا
در نگاه جهانی، سرمایه‌گذاری‌ها در راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت باید بیش از دو برابر شوند و تا سال ۲۰۳۰ به ۵۴۲ میلیارد دلار برسند تا اهداف جهانی تغییرات اقلیمی، تنوع زیستی و احیای اکوسیستم‌ها محقق شود. برای پر کردن شکاف موجود در تأمین مالی، دولت‌ها می‌توانند در سیستم‌های هشدار زودهنگام برای پیشگیری از بدترین اثرات خشکسالی سرمایه‌گذاری کنند، همچنین به فعالیت‌های احیای زمین و راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت بودجه تخصیص دهند. بخش خصوصی می‌تواند احیای اکوسیستم‌ها را در مدل‌های تجاری خود ادغام کرده، شیوه‌های مؤثر مدیریت پسماند را پیاده‌سازی کرده و در شرکت‌های اجتماعی که بر کشاورزی پایدار، بوم‌گردی و فناوری سبز تمرکز دارند، سرمایه‌گذاری کند.
